takie tam..

Idzie i tupie, szura..
Jakoś wypalona się czuję ostatnio.. coś bym zrobiła, coś bym napisała.. różne myśli chodzą mi głowie, a to pojedynczo, a to przechadzają się stadami. Nie powiem, nawet niektóre stada całkiem fajne, ale jak usiłuje je zagnać do zagrody (czyt. spisać, napisać, przelać na papier, jak sie to dawniej mówiło, teraz raczej przestukać na ekran?), to stado nagle całkiem mizernie mi się prezentuje i zamiast rasowych, dorodnych arabów, mam stadko gałgankowych koników..
Więc nic nie piszę, bo pisanie byle czego i o byle czym, jest bez sensu. Mogę tylko stwierdzić, że: pogoda wciąż bez zmian, więc zimne noce, mgliste poranki i radosne słońce później. Że ostatnio porobiłam trochę zdjęć, tego dnia 10.10, nie tylko o 10.10 godzinie, ale i w późniejszych godzinach. Tradycyjnie złote i czerwone liście, niebieskie niebo, oraz upolowane sikorki, kowaliki no i wiewiórki. Wszystko to pod jednym karmnikiem, z którego bractwo latające i łażące po drzewach korzystało. Ten karmnik jest wspólnym mianownikiem całej serii, więc zrobię galerię i dam poetyczny tytuł: „wspólny karmnik”. Okropne, no nie? ale nic mi do głowy nie przychodzi, nie wiem, doprawdy gdzie te moje myśli, konie zielone, oddaliły się galopem..
Ale wracając do plenerka; stałam ci ja pod tym karmnikiem, ostrość nastawiona, ja, jak słup ten, nic nie widzę dookoła, wzroku nie śmiem podnieść, nie ruszam się, nie oddycham, żeby dziadostwa latająco-skaczącego nie płoszyć. Nagle słyszę stąpanie takie głośne, szurgot, jakby dinozaur jakiś szedł. Przez moment naprawdę nie wiedziałam, co to idzie i czy już uciekać, ale nagle coś mi sie pokazało w wizjerze i już wiem! To wiewiórka, malutka, zwinna, leciutka; a tak głośno po pniu lazła! może, dlatego, że głową w dół? ;-)
Był to szczególny dzień. Taki jasny, radosny, pełen życzeń, ciepła, zapachu kawy..
Wiecie, że kawa malinowa, z Pożegnania z Afryką, jest naprawdę dobra? a byłam taka nieufna, bo w zasadzie nie lubię dziwnych dodatków do kawy..
A w pracy, jak zwykle pełen zajob i o tym nic nie chcę pisać. Mierzi mnie to.
I jeszcze jedno, dziwnie się czuję, widząc pewien nick w komentach. Bo to właściwie jest mojego nicka zdrobnienie, mnie tak od lat nazywają, więc mam coś w rodzaju chwilowego rozdwojenia jaźni, jakby to ja, ale już za mgnienie oka wiem, że to nie ja i rozdwojenie mija. Więc to nieważne.