takie tam..

Mam dziwne wrażenie, że nie dzieje się nic. Tzn. „nic” właściwie się dzieje. Mój czas rozdrobnił sie na miliony małych kawałeczków. Żeby jeszcze tworzył jakąś mozaikę, ale nie. Czasem coś do czegoś pasuje, ale rzadko, a poza tym całość w takich szarych, szaroburych, nieciekawych kolorach. Po prostu miliony różnych rzeczy do załatwienia, niezwiązanych ze sobą, choć przepraszam – mają jeden wspólny czynnik – pieniądze! Albo muszę coś zrobić, żeby dostać pieniądze (wszystkie rzeczy związane z tzw. „pracą”), albo muszę coś zrobić, żeby w ogóle mieć je w przyszłości (szamotanie i daremny trud w związku z przyszłą emeryturą. Potwornie mnie to dołuje), albo, co najczęściej, muszę je wydać, co czynię nad wyraz niechętnie, wobec mizerii moich finansów. Rachunki, faktury, rachunki... Rzeczywistość bywa obrzydliwa.
Fragmentem układanki, co właściwie nie jest układanką jest bieganie po różnych specjalistach od zdrowia, to widzę, jako sznurek z mozolnie namotanymi węzełkami, a każdy węzełek to kolejna wizyta. Sznurek mocno sfatygowany, bo węzełki często są rozwiązywane i zawiązywane w innym miejscu. Sznurek sobie wisi swobodnie i dynda w powietrzu. A milion małych kawałeczków sobie lata i wiruje, kręci się i tańczy, a każdy migocze jak kawałek rozbitego lustra i oślepia moje oczka.. Jednym słowem jesień nadeszła. Cicho i niespodziewanie zajęła miejsce złotej pani, zasłoniła płaszczem z chmur i deszczu, gdzie niegdzie dla zmyłki sypnęła śniegiem... I myśli, że wygrała. A ja i tak przyuważyłam kilka złotych drzew, więc niech tylko wyjdzie słońce!
A właściwie to tak mi sie pisze, bo za bardzo nie mam o czym pisać.. pewnych rzeczy wolę nie poruszać, niech leżą nieruszane.. inne zbyt hermetyczne, jeszcze innych wcale nie ma..więc wybaczcie taki „pusty” post :-))