pełnia?

Noc dziwnie duszna, gęsta. Nie mogłam zasnąć, nie pomagała zmiana pozycji, czytanie do oporu.. Ziewałam straszliwie nad książki, literki mi sie zamazywały, więc z ulgą zgasiłam lampkę.. i senność odeszła wraz z książką i światłem. Zerkanie na zegarek nie polepszało sytuacji. W końcu pokonana przez czyjąś (napewno czyjąś, czuję to!) złośliwość, wstałam. Wyszłam na balkon, popatrzyłam na srebrny talerz księżyca. No tak, czyżby pełnia? I wszystko jasne.. Teraz powinnam zawyć do księżyca i pobiec gdzieś w noc pachnąca, w noc mamiącą.. Nic z tego. Zakręciłam sie na pięcie i poszłam w druga stronę, czyli tam gdzie mruczała przyjaźnie lodówka. W nocnym świecie wszystko ma inny wymiar. Kuchnia znana do bólu, robi sie dziwnie obca, brak światła zaciera znajome kąty. Wyjęłam wodę z wciąż przyjaźnie mruczącej lodówki, pogłaskałam ja po drzwiach jak kota i stanęłam przy oknie. Popijałam małymi łyczkami gorycz bezsenności. Za oknem ciemne, czarne sylwetki drzew, misternie powycinane liście, ażurowe krzewy na tle światła latarni. Czarny las pod oknami, a chodnik jak srebrna ścieżka. Blok naprzeciwko, bez świateł, majaczył jak ciemna góra. Lodówka skończyła mruczenie, weszła w cichy wizg, co zapowiadało start w kosmos za jedna, dwie, trzy sekundy. Dobrze, ze jest taka cicha i nie budzi całej rodziny swoimi kosmicznymi odlotami. Nie dało sie tak stać przy oknie w nieskończoność, choć przez moment miałam szaleńczą wizję laptopa i siebie pod tym oknem i wspólne powitanie świtu. Jednak na przekór wizjom, postawiłam pójść spać i tyle. W końcu, kto tu rządzi???? Po drodze do łóżka, znowu musnęłąm dłonią lodówkę. Miałam wrażenie, że jest jedyną przytomną istotą w tym domu. No cóż.. od 3.20 wezwałam posiłki. Malutki proszeczek, popity ciepławą już wodą, zrobił swoje. Pospałam do 6.20.Obudziłam sie przed budzikiem.

A poza tym, poza tym nie dzieje się nic.