dziwność nad dziwnościami..

Coś mnie napadło dzisiaj i napisałam sobie opowiadanko. Doskonale pamiętam, kiedy napad nastąpił. Stałam sobie porannym świtem (jakby mógł być inny świt!) i patrzyłam na świat taki troszkę już jesienny. I nagle!.. i wtem! bach! i w głowie pojawiła się sie postać dziewczynki zwyczajnej o niezwyczajnym uśmiechu.. i wiedziałam że muszę to napisać. Dziwne prawda? Ostatni raz pisałam w liceum. I była to długa powieść z pieknymi opisami przyrody. Szczególnie z zachodami słońca. :-/. Pisanie tej powieści to powieść sama w sobie i wymaga osobnego opisania:-)
***
Była sobie dziewczynka. Taka zwyczajnie zwyczajna dziewczynka. Nie wyróżniała się niczym szczególnym z tłumu innych dziewczynek, może tym, że była nieco zakompleksiona i nieśmiała. Zawsze chowała się za inne wysokie i pewne siebie dziewczynki, nie chciała być zauważana. I tak sobie rosła dziewczynka, ani dobrze ani źle, tylko zwyczajnie. Aż zrobiła się całkiem duża i dorosła, ale w dalszym ciągu zwyczajna. Tylko uśmiech miała ładny, niezwyczajny. Aż pewnego dnia, dziewczynka, a właściwie dziewczyna, spotkała chłopca. Tak po prostu zwyczajnie, jak to w życiu bywa. Spotkała, zakochała się w nim, a on w niej, a najbardziej w jej uśmiechu. Mówił, że tylko jeden taki jest na świecie.. uśmiech niezwyczajny. Zamieszkali w wysokim domu, na poddaszu, prawie pod samym niebem. Życie toczyło się zwyczajnie, po nocy nastawał dzień, po dniu wieczór.. Dziewczyna lubiła stawać w oknie i patrzyć daleko w chmury. Uśmiechała się do porannego słońca i żegnała dzień o zachodzie. Pewnego dnia chłopiec powiedział dziewczynie, że musi wyjechać daleko, daleko. Ale nie martw się moja miła, mówił chłopiec, codziennie będę wysyłał do ciebie gołębia z wiadomościami. I tak się stało. Chłopiec wyjechał daleko, daleko a dziewczynka została sama. Codziennie wieczorem stawała w oknie i czekała na gołębia z listem. I gołąb przylatywał i siadał jej na ramieniu. Zaglądał w oczy i czule gruchał, a dziewczyna prześlicznie się uśmiechała. Czytała list i rano wysyłała odpowiedź. Gołębie siadały na bliskich dachach i gruchały do siebie, do dziewczyny, do nieba. Gołębie były kolorowe, niebieskie, różowe, zielone, czasem szare, albo czarne. Dziewczyna nie lubiła tych ciemnych, bo w listach, które przynosiły mieszkał smutek, a same gołębie nie gruchały tak czule, jak różowe czy błękitne. Któregoś wieczoru stwierdziła, że coraz więcej gołębi przylatuje szarych lub czarnych, a tych kolorowych jest jakby coraz mniej. I listy zrobiły się takie szare i obojętne.. Przez kolejne poranki dziewczyna wysyłała po jednym kolorowym gołębiu, a potem jak kolorów zabrakło, musiała wysyłać szare i czarne. tylko każdemu wiązała na nóżce kolorową kokardkę i w każdym liście posyłała swój uśmiech. W końcu przyszła ta chwila, kiedy pewnego poranka stanęła przy oknie z listem w dłoni i nagle stwierdziła, że dookoła nie ma ani jednego gołębia. Dachy były puste.. Wszystkie gołębie poleciały daleko, daleko, ale żaden nie wrócił..