zwyczajne dni.

A w ogóle to dziś jest 1 marca, a krajobraz zimowy. Dokładnie rok temu, zrobiłam zdjęcie, tym złotym, malutkim kwiatuszkom.
*
No nie wiem co napisać..
Te moje sprawy zdrowotne mnie dobijają..znowu wszystko odwleczone na nie wiem kiedy. Dokładnie rok temu wylądowałam na zwolnieniu i końca nie widać.
Myślę, że każdy człowiek dostaje przy urodzeniu bona na optymizm. Każdy ma przyznaną odpowiednią ilość optymizmu na całe życie, żeby sobie czerpał z tej puli i cieszył się życiem. I żeby miał siłę na zwalczanie przeciwności losu, nie poddawał się i tak dalej..
Coraz częściej mi się wydaje, że ja swoją pulę wyczerpałam i nie mam już skąd czerpać.. Nie potrafię się cieszyć, nie pamiętam kiedy się śmiałam, kiedy byłam na luzie i nie bałam się jutra..Poważnie, nie pamiętam. Nie śmieszą mnie śmieszne filmy, nie cieszy mnie słońce, ani stada sikorek, głośno wyśpiewujących swoje małe/duże radości. Wszystko robię z rozpędu. Wstaję, coś tam zażyję, zjem, wypiję malutką kawę, zrobię sobie herbatę, popatrzę na coś w TV (który niestety odmówił dziś wyświetlania czegokolwiek) i tak mija czas..krótki spacer, na miarę sił i pogody, trochę filmów na monitorze..i już wieczór, więc poczytać cokolwiek przed snem, najlepiej coś takiego co mnie zmorzy i znudzi i można zażyć biały proszeczek i oto mija noc i znowu jest poranek i znowu od początku. Czasem rozrywkowa wizyta na klinice, tak jak wczoraj, kiedy się dowiedziałam, że terminy trzeba zmienić, bo potrzebne jest inne badanie i mam się umówić z lekarzem dopiero i pewnie na nie wiadomo na kiedy..ech, coraz częściej mi się wydaje, że ja już nigdy nie wrócę do normalności.
Gdzie rozdają optymizm?