14 października 2011






Spotkanie z maszyną.
W niedalekiej odległości od Orla zamieszkała maszyna. Zobaczyłam ją na zdjęciach u kuzyna J. i zapragnęłam ja zobaczyć. Zrobiliśmy wycieczkę specjalnie dla mnie. Ja i maszyna:-))
Typowy płaski krajobraz poprzecinany polami rzepaku, słoneczników (pierwszy raz widziałam pole słoneczników!) łagodnymi wzgórzami i rzędami drzew wzdłuż dróg. I nagle.. Nagle na płaskiej przestrzeni wyrosła Ona. Ona, Maszyna.. była ogromna. Była ogromna i majestatyczna, kiedy tak stała na tle nieba i rozrzucała okruchy ziemi. Przy bliższym podejściu okazało się, że owe okruszki są wielkości ciężarówki, co najmniej, ale nic to..
Maszyna stała. Ja gapiłam się sie na nią z dołu, robiłam jej zdjęcia, jednym słowem podziwiałam. Maszyna wydawała monotonne dźwięki, a okruszki spadające z wysięgnika działały na mnie dziwnie hipnotyzująco. Jak gwiazdkowy wygaszacz na monitorze. Dookoła maszyny usypane wały z wyrzuconej ziemi, istny księżycowy krajobraz, z wyraźna granicą; tu zwały ziemi, a tu łąka pełna rudziejącej już trawy. I wiatr..
I wszystko byłoby ok, tylko zostaje ta bolesna świadomość, że nowa kopalnia w tym rejonie zniszczy okoliczne jeziora, wyssie wody gruntowe a teren zacznie przypominać malowniczą wprawdzie, ale jednak księżycową pustynię.
Jak widać, wciąż myślami jestem gdzie indziej, wciąż wspominam. To zabawniejsze niż potykanie sie z codziennością.

6 komentarzy:

  1. bardzo,ale to bardzo bym chciała zobaczyć JĄ!!!!
    Może kiedyś?

    OdpowiedzUsuń
  2. Jest coś satyrycznego w tych zdjęciach. Mimo wszystko.

    OdpowiedzUsuń
  3. scenki, Elu G-P, w jakim sensie satyrycznego?

    OdpowiedzUsuń
  4. lubię maszyny, dźwigi, no, lubię to:)

    OdpowiedzUsuń
  5. a ja nie znoszę maszyn :( z trudem toleruję mixer :(

    OdpowiedzUsuń