part two niedziela

Widać skalne okienko, prawda?
Deotyma
Deotyma, a nie żadna igła! ;-P

Nie doszliśmy daleko, bo Misiak ma małe nóżki. W dodatku czasem szedł pod prąd ;-).
Było pięknie. Po długiej przerwie odnowiłam swoją miłość do tego miejsca. Niewiele sie zmieniło. Niektóre stare domy (z przełomu XIX i XX wieku tzw. w szwajcarskim stylu) stoją opuszczone i niedługo się zawalą, wyrosły nowe domy, pojawiły sie nowe ścieżki, ale skały i las są takie same, jak były dawno temu. I znowu odżyła moja wyobraźnia widząc wszędzie ruiny zamków, tajemnicze drogi do skalnych kryjówek, wartowników zaczajonych za skałkami tworzącymi naturalne bramy.. Szczególnie w wąwozie za Krakowską Bramą, który jest połączeniem dwóch innych, o poetycznych nazwach: Skałbania i Ciasne Skałki. Naprzeciw bramy wznosi się Góra Koronna i skała Rękawica, która wyglądem przypomina dłoń. Igła Deotymy – zbudowany z jurajskich wapieni skalistych ostaniec obok willi "Pod Koroną". Nie miałabym nic przeciwko żeby taka willę sobie mieć, albo przynajmniej pomieszkać w niej. Prawde mówiąc, mnie sie to z igłą nie skojarzyło, ale cóż, każdy ma swoje skojarzenia! Opleciona winobluszczem, którego liście pieknie kontrastowały z biała skałką, bo miały intensywnie czerwony kolor. Obok rosną brzozy, jak sie okazało typowo ojcowskie, gatunek bardzo rzadki. Fajnie, prawda? :-))
Misiaka fascynowały głównie konie (zaprzężone do niedużych bryczek woziły turystów), mimo że się ich bał ( i słusznie!), był zachwycony, kiedy mama je głaskała. Skały i skałki były fajne, kiedy mógł na nie wchodzić i potem, przy maminej pomocy, zeskakiwać. Cóż mogę jeszcze powiedzieć? Pięknie było podziwiać białe skały na tle intensywnie niebieskiego nieba, z czapkami i płaszczami kolorowych lasów. Pięknie było patrzyć na fantastyczne kształty skał, dolinek, wąwozów, cieszyć się ze słońca, wypatrzyć „okno” w skale.. Już dawno nie czułam sie tak miło, beztrosko, lekko.. jedliśmy czekoladę, siedząc na skałce w blasku słońca. Oczywiście, wszystko to było utrwalane przez dwa aparaty. Trudno mi teraz przejrzeć i posegregować kolejne „miliony” zdjęć, bo choć często podobne, to każde przecież inne, każde jest dokumentem i utrwaleniem konkretnej chwili.. Nie mam wyjścia, będę twarda i będę deletować bez litości. Tylko muszę mieć odpowiedni nastrój!
Więcej zdjęć już jest na Picassie.