święta..święta i po świętach!

Musiałam sobie znaleźć nowe miejsca w zastępstwie za te, co zostały zniszczone. Miejsca z dala od ludzi, miejsca gdzie słychać śpiew ptaków a nie wrzaski rodzaju człowieczego. I znalazłam. Przyjęły mnie do swojego grona brzozy, zaszumiała wierzba. I nawet jakaś ławeczka się tam dziś znalazła, więc korzystając ze słońca, ciszy i spokoju położyłam się na ławce podłożywszy kurtkę pod głowę i chyba trochę odpłynęłam do innego świata. Nie wiedziałam jak bardzo była mi taka chwila potrzebna, dopóki jej nie przeżyłam. A kiedy wracałam do domu, miałam dziwne wrażenie nierealności świata, kiedy tak szłam nieco oślepiona i skąpana w blasku słońca. To były dobre chwile.

Niedziela upłynęła pod znakiem gości, rodziny. Przyszli Apisie z małym potworem, potwór wszedł w etap małego odkrywcy. Musi wszystko zwiedzać, odkrywać jak działa, a wszystko to oczywiście przy udziale kogoś z nas. W dodatku zaczyna sobie wybierać osobę towarzyszącą, przeważnie mamusię. Mamusia już ma dość i zdradza objawy lekkiego wyczerpania fizycznego i psychicznego. Ale to minie.. za kilka lat.;-). Odwiedziliśmy wiewiórki, podotykaliśmy drzew, rodzice szaleli na rolkach, w końcu dzieć zmęczony przysiadł i zapatrzył się w górę, na ten dziwny duży świat.
Był też mój brat znarzeczoną, ale o tym nie chce mi sie pisać, bo musiałabym używać brzydkich wyrazów, a dziś nie jestem w nastroju.
Powiem szczerze, że po wyjściu gości poczułam się bardzo zmęczona. Bardzo. Jak po ciężkim egzaminie..
I śpewał nam szpak wysoko na drzewie..
Poniedziałek oczywiście tradycyjnie pod znakiem deszczu, więc tylko krótki rajd po parku. Dzieć pierwszy raz w życiu był pod parasolem, a parasol malowany w truskawki, napełniał go zachwytem. A potem tylko krótka wizyta u mojej cioci, powrót do domu i po świętach. Nic nie sprawiło mi większej przyjemności niż wieczór przy komputerze, herbatka na stole, miska jabłek i ulubiony serial na monitorze.
Howgh!