7 września 2009

poniedziałkowo





Świat się zmienia i powoli, nieuchronnie zmierza do jesieni. W niedziele przed południem zauważyłam słoneczną plamę na dywanie, pierwszy znak zimy. Tylko wtedy słońce jest tak nisko, że zagląda do pokoju. Inny znak jesieni? Specyficzny cierpki zapach zwiędłych liści i wieczorne mgły ciągnące znad Wisły. Pewnie niedługo zaczną sie i poranne mgły, co mnie bardzo martwi. Coś mi sie odwróciło w jestestwie i teraz siedzę długo w nocy, a nie mogę wstać rano. Więc i poranne mgły pełzną beze mnie. Natura skowronka zmieniła się w sowę. Czy to znaczy, że zmieniam się w jakieś nocne, ponure stworzenie? Kto wie, kto wie..
W niedzielny poranek rzuciłam sie do obrabiania tatrzańskich zdjęć. Objawiło sie przede mną kilka prawd; nie ma sensu robić kilku ujęć tego samego motywu, w celu wybrania najfajniejszego. Zawsze na zdjęciu jest coś fajnego i szkoda mu aplikować delet. Efekt? milion pięćset tysiency podobnych zdjęć. Lekarstwo? wywalić wszystkie. No nie to zbyt drastyczne; lekarstwa nie ma. Prawda druga, zapewne odkryta juz ileś tam razy: nie robić pięknego nieba, jeśli chodzi o góry. Dwa grzyby w barszcz. Leczenie? robimy panoramki, niebu mówimy „nie”. Tym razem.
Poza tym: sobota dla mnie i tylko dla mnie (odświeżony kolor na głowie i inne takie), sesja fotograficzna u Apisiów w niedzielę i już po łikendzie. Wczorajszy wieczór sponsorowała migrena i mnóstwo prochów. A dzisiaj poniedziałek i nie jest mi fajnie, choć złozyłam podanie o urlop i zrobiłam rezerwację w intercity.

2 komentarze:

  1. ale fajne zdjęcia!!! i pomyśleć, że szalałam na "tym wyciągu"..i tyle tam było śniegu!!!serdeczności :))i te oscypki na ciepło...mniam

    OdpowiedzUsuń
  2. nie potrafie sobie wyobrazić tego miejsca w śniegu..

    OdpowiedzUsuń