zmiany

Speed...
Zmieniam się.
Powoli, ale zmieniam się.
Rozkoszuje się chwilami. Nie nudzę się. Lubie siedzieć wieczorem na balkonie, o zmierzchu, słuchać śpiewu ptaków, patrzyć w górę i podziwiać ewolucje kadry jerzyków na tle nieba. Lubie iść na spacer do parku i powoli łazić alejkami, szukać kadrów fotograficznych, przysiąść na ławce i pogapić się na ludzi, na drzewa, na plamy słońca na trawie..
Nie spieszyć się, smakować każda chwilę. Czas jest cenny, teraz to doceniam..
Choroba uzmysłowiła mi pewne rzeczy. Choroba brutalnie powiedziała, że nie jestem cenną jednostką, chronioną i bezpieczną. Choroba mi powiedziała, ze to nieprawda że wszystko złe spotyka innych ludzi, uzmysłowiła mi moją nieuniknioną śmiertelność.
Więc zmieniam się. Zdaje sobie sprawę że pewne rzeczy są już za mną, a całkiem inne przede mną. Zmiana stylu życia. Dostosowanie go do obecnych warunków. Ciężko? pewnie że tak. Będę tęsknić za niektórymi ludźmi i za wszystkim co z nimi związane. Ale nie czuję się już jednym z nich. Czuję na sobie, w sobie piętno. Muszę się nauczyć z tym żyć. Boli? boli. Czuje wciąż strach. Nieduże ataczki paniki tłamszone proszkami i herbatkami, telefonami od przyjaciół. Coraz rzadsze. Na szczęście. W wyposażeniu plecaka, na stałe uspokajające proszki. Norma.
Doceniam chwile. Lody z koleżankami z pracy.
Książkę czytaną niespiesznie. Dobrą herbatę.
Momenty.
Nie planuję przyszłości. Po co? Życie planuje ją za mnie, poza mną.
Odsuwam się od ludzi. Nie chcę wprawiac ich w zaklopotanie. Nie potrafię się dzielić smutkami.