takie tam

Ponarzekam trochę, pomarudzę. Jak ktoś nie chce, niech nie czyta. Czasem człowiek musi sobie pomarudzić. Słońce piękne, niebo niebieskie, ja tkwię tutaj w pracy. Robię rzeczy których nie chce robić, bo i tak tego nikt nie doceni. A dla własnej satysfakcji już mi się nie chce. Czasem potrzebuję bodźca, bo sama idea jakoś już nie wystarcza. Czuje się odsunięta od wszystkiego, co z jednej strony jest wygodne, ale z drugiej daje mi pewność ze jestem jakby przeznaczona na odstrzał. Trudno. Zrobię wszystko, żeby mi to wisiało. Musze popracować nad sobą i tyle.
No więc, Słońce piękne, niebo niebieskie, ja tkwię tutaj w pracy i wszystko mnie boli. Tak wszystko, albo prawie wszystko. Tak wiem, jesień. Tak wiem, moje kości, stawy, wiązki nerwowe mają już dość i chyba chciałyby umrzeć, a ja się nie zgadzam. Więc żeby mi zrobić na złość, nie pozwalają mi zapomnieć, że je mam. Dopiero teraz wiem, ile mam stawów i drobnych stawików i do każdego przyczepione są mięśnie i włókna nerwowe, które mnie opasują w boląca siatkę, jak baleron. I plecy, nie zpominajmy oplecach a one same nie pozwolą mi zapomnieć. Krzesło mam tak francowacie niewygodne, że mogłabym stać, zamiast siedzieć. Dobrze, że mam dwa dni wolnego, więc jakoś odpoczne w domu. Znowu mnie czekają towarzyskie wizyty w ośrodku, a najbliższe randki mam z neurologiem i rehabilitacją. Znowu i znowu, again i again.. nudne to. No i ponarzekałam. Na dzisiaj koniec.
A dzisiaj rano, była przepiękna mgła, gęsta jak mleko.