23 stycznia 2011

takie tam..


Patrzę przez małe okienko. Takie podzielone na 6 kwater, w dwóch skrzydełkach. Mówiąc inaczej: każda okiennica ma trzy kwatery a całość jest nieduża, więc sobie patrzę przez okienko. Okienko jest na poddaszu, bo na poddaszu w średniowiecznej kamienicy zrobiono biura. Dachy szare, o różnych kątach i załamań płaszczyzn, lekko posypane śniegiem, z różnym natężeniem, tworzą fajną kompozycję. Jak obrazek (zdjęcie później, bo teraz nie mam kabelka).
Taak, dyżur niedzielny. Powiem szczerze. Dyżury niedzielno-sobotnie; jesienią, zimą i wczesną wiosną są bardzo spoko. Powiem więcej, lubię je! Siedzę sobie w cieple, ciszy i spokoju. Nikt mi nie przeszkadza, telefony milczą, zrobię nieraz i dwa razy więcej w taki dzień, niż normalnie! A potem mam dzień wolny w tygodniu i mogę sobie iść na spacer, albo na ten przykład kupić odkurzacz.
Jestem tu prawie sama jedna, w każdym razie na tym poddaszu. I żaden mi nie zadzwoni, nie zestresuje.. A mógłby. A co mi tam, napiszę. W środę, moja szefowa ma bliskie spotkanie trzeciego stopnia z naczalstwem, w sprawach „wewnątrzdziałowych”. Naszego działu. Każda z nas, jak jesteśmy cztery zastanawia się, czym naczalstwo chce i której dowalić. Czy to nie znamienne, ze nie oczekujemy niczego dobrego? Tylko samo zło może wyjść z tego spotkania. Ja mam swoje osobiste podejrzenia mnie dotyczącego, ale nie chcę o tym mówić. Choć bezrobotną też bym nie chciała..
Wiadomość od koleżanki..jej mama odeszła. Smutno, choć wiem, że była ciężko chora. Takie to poplątane.. rozum mówi, że tak lepiej, a serce płacze.
No cóż..strasznie bym chciała napisać coś miłego, coś interesującego, coś do zapamiętania i powtarzania..przykro mi. Nie potrafię.

12 komentarzy:

  1. Tak to czasami sie plecie to nasze życie...

    OdpowiedzUsuń
  2. Ja tez patrze przez okienko...Szarosc widze, szarosc...

    OdpowiedzUsuń
  3. Wiesz co El..najlepiej być szefową we własnej firmie..Nie mądrzę się..bo zawsze pracowałam na czyjeś...póki co, szkolę się..może kiedyś..w NIEDALEKIEJ przyszłości..będę na swoim..Serdeczności..A.

    OdpowiedzUsuń
  4. Oby do wiosny. Kolory zaokienne się zmienią:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Przykre sa takie dni, ale tez chyba potrzebne dla rownowagi. Moze bez nich nie potrafilibysmy docenic tych radosnych dni.
    Zycze rychlego nadejscia tych drugich:)

    OdpowiedzUsuń
  6. A dla mnie ten opis niedzielnego dyżuru jest jak najbardziej godny zapamiętania - ogromnie plastyczny. Wyobraziłam sobie zaśnieżone dachy miasta widziane przez okienko o sześciu kwaterach, dachy, wieże i może taką dużą, barokową kopułę kościoła? Spatynowany brąz spod śniegu.
    Piękny ten Twój opis i niesie w sobie dużo spokoju.
    Serdeczności :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Wiadomo równowaga musi być:) bez złych chwil nie poznałabym tych dobrych!
    Ado, tym razem bez kopuły, w innym miejscu:)

    OdpowiedzUsuń
  8. W innym miejscu niż myślałam, rzeczywiście, ale podoba mi się - taka geometria, ładne :)

    OdpowiedzUsuń
  9. No i co zrobić taki nastrój. Uważam, że człowiek ma prawo do kiepskiego nastroju. Do dobrego nawet bardziej :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Szef dowalacz? To niestety nie najlepszy szef! Mam w głowie wzór szefa, ale musiałabym zostać szefową. Ech

    OdpowiedzUsuń
  11. Ja również miewam dyżury niedzielne, ale szczerze ich nie znoszę.

    OdpowiedzUsuń
  12. jak u Karlssona z dachu...

    OdpowiedzUsuń